ابراهیم و اسماعیل، هر دو در یک تن بودند، با من، پس گفتم، ابراهیم، اسماعیلت را
قربان کن، که وقت، وقت قربان کردن است. قربانی کردم در این قربانگاه، و
جوهر این دفتر، خون اسماعیل است، پسری که نداریم، دریغ که گوسفندی از غیب
نرسید برای ذبح، قلم نی، از نیستان می‌رسید نی در کفم روان، نی خود، نفیر
داشت، نفس از من بود، نه نغمه، من می‌دمیدم چون دم زدن دم به دم

با تشکر از سایت http://dialogha.blogfa.com